Ja.. Niet transplantabel.. Weer!
25 maart, ik had een berichtje op FB gepost dat het eigenlijk niet heel lekker ging. Het ging al een tijdje bergafwaarts. Ook fysiek, maar vooral mentaal.
Normaal zou ik dit niet zo naar buiten brengen, ik heb liever dat iedereen mij ziet en kent als het vrolijke en lieve meisje.
Maar nadat ik (denk ik) langer dan 2 jaar op de wachtlijst stond, sloeg er een knopje om. Ik kon er niet meer tegen. Nu ik dit schrijf, gaat het gelukkig wat beter. Op dat moment was ik helemaal op, ik deed veel dingen, maar kon niet genieten. Dat was het moment om aan de bel te trekken. Normaal gesproken ben ik geen prater, ik vertel niet graag dat het slecht met me gaat. Het gaat altijd goed, naar omstandigheden gaat het goed.
Toen het slecht ging, hebben wij het ziekenhuis gebeld. Zij hebben mij gestuurd naar een maatschappelijk werkster, die mij weer heeft doorgestuurd naar een psycholoog in het EMC, die meer gespecialiseerd in dit soort situaties. Het gaat goed, het gaat beter. Ik heb veel afleiding en ik doe veel dingen om de wachttijd te doden, maar dan moeten er niet grote tegenslagen komen!
9 maart.. Ik ging even naar de ortho, omdat het draadje achter m’n tanden was losgeschoten. Deze ging de orthodontist weer vastzetten. Fijne man, zo vlakbij in de straat.
(Een aantal jaar geleden ben ik van mijn fiets getrapt, daardoor lagen mijn voortanden eruit en waren er wat hoeken afgebroken. Hier heb ik een kunsttand voor gekregen, maar deze is blauw geworden) De ortho vertelde dat hij een collega heeft, die heel goed is met dit probleem te verhelpen. Enfin, ik heb een afspraak gemaakt bij Pro bij dr. L.
7 april 2016. Ik ben richting dr. L. geweest om te kijken wat hij eraan kon doen, niks geks zou je denken.
Hij keek naar mijn gebit en zei dat het niet goed zat. Hij vroeg of ik in het ziekenhuis (met mijn situatie) wel goed onder controle sta.
*Als je getransplanteerd moet worden, moet je gebit in goede conditie zijn vanwege infectiegevaar. Ook na de transplantatie moet dit in topconditie blijven, zodat er geen ontstekingen komen*
Ik sta elke 3 maanden onder controle bij de mondhygiënist bij de kaakchirurg in het EMC. Elke 3 maanden controleren ze hoe het gaat.
Het gaat elke keer “wel goed”, niet super goed, dat weet ik. Maar wél goed.
Enfin, hij ging wat foto’s maken.
Hij stelde de vraag of ik vaak hoofdpijn heb? Vaak hoofdpijn?! JA ALTIJD! (waarschijnlijk migraine zeiden ze toen in het ziekenhuis)
Hij zei dat het misschien kan komen door mijn kaken. Doordat ik te veel kauw aan een kant. Pff, zo toen dacht ik, dat zou een hoop verklaren! Dat ik hoofdpijn heb, maar ook vaak dat mijn kaak lijkt alsof hij eruit knakt.
Foto’s gemaakt, tandjes wat bijgeslepen.
8 april 2016. Weer een dag om niet te vergeten. In slechte zin dan.
Een maandelijkse controle bij de cardioloog.
Je loopt zijn kantoortje binnen vanuit de wachtkamer. Hij staat op je te wachten. Zijn woorden kwamen hard aan. Zijn woorden waren boos en teleurgesteld. “Het gaat niet goed hè?” “Je gebit is niet goed hè?” “Ik heb je vanochtend van de wachtlijst afgehaald.”
Deze zinnen. Deze zinnen zijn niet zo leuk om te horen… Vooral het laatste niet.
Ik wist niet wat ik zeggen moest. De vraagtekens stonden waarschijnlijk op m’n voorhoofd, want de uitleg kwam er meteen achteraan.
Dr. L. had de dag ervoor met mijn cardioloog gebeld. Het verhaal verteld.
Het is dus een groot risico als ik een ontsteking heb in mijn tandvlees, dat bleek dus ook het geval te zijn. Ik had een ontsteking. Al heel lang, al maanden of jaren. Dat werd mij verteld.
De cardioloog was boos op mij; “Waarom ga je niet onder controle in het EMC bij de mondhygiënist?” Daar loop ik al. Om de 3 maanden.
Hij schrok, hij zei dat als ik daar zo vaak op controle kom, dat hij niet snapt hoe dit heeft kunnen gebeuren.
Wij schrokken ook. Hij zei dat ik niet moest indenken, dat als ik al getransplanteerd was, hoe fout dit had kunnen aflopen. Het had mijn dood kunnen zijn. Een kleine ontsteking in je mond, dat kan al fataal zijn.
Oké. Dus. 8 april 2016. Ik ben per direct van de lijst gehaald.
Het drong wel tot me door, maar toen ik uit de kamer liep, stroomden de tranen over mijn wangen.
Niemand mocht met me praten of iets zeggen.
Zo snel mogelijk moest hier iets aan gedaan worden. Ik werd doorgestuurd naar de parodontoloog. Zij hebben mij onder handen genomen.
2 weken, 3 afspraken verder. De ontsteking is weg! Hoezee!
Over 6 weken moest ik weer terug voor een afspraak, en als zij mij groen licht geeft. Dan mag ik weer op de lijst. 6 weken. Dat is lang. Oké vroeger was 6 weken zomervakantie veel te kort, maar als je wacht, is 6 weken lang! Erg lang!
In die 6 weken moest ik terug naar de cardioloog. Ik zei dat het allemaal goed zat, en hij zou contact opnemen met de parodontoloog, om te kijken of ik weer op de lijst kon. Ik heb 6 weken lang niks gehoord. Dus geen nieuws, dus niet op lijst dacht ik.
Na heel lang moest ik weer terug naar de parodontoloog. 3 juni. Groen licht!
De parodontoloog heeft me groen licht gegeven en zou verslagje sturen naar de cardioloog.
6 juni 2016. Ik bel het ziekenhuis. (na wat geregel enzo) belden ze me terug en zeiden dat ik weer terug op de lijst mocht!
WAT FIJN!
Ik ben 8 weken en 3 dagen van de lijst af geweest.
Ruim 8 weken lang heb ik eigenlijk op niks gewacht. En weet je hoe dat voelt? KLOTE. (om het maar netjes te zeggen? 🙂 )
Maar hey guys, ik sta er weer op! We gaan weer wachten.
Laten we duimen!
I’m afraid because I know
I can’t fight forever
HAKUNA MATATA 