Je bent 16 en krijgt hier en daar een pijntje,
Verrot lastig, dus een onderzoek gevraagd.
Ze zochten onder en ook boven, het was geen geintje,
Het leek of ik doormidden werd gezaagd.

Paar uur later kwam de diagnose, het vonnis was heel duidelijk en kort,
Mevrouw Man, u heeft in uw hart een spierziekte, u bent voor altijd uitgesport.
Geen dansen meer, niet rennen, en ook geen tennis,
Ik had de hart van een hele ouwe,
Het lukte erin te berusten zonder stennis,
Ook al was ik nog een hele jonge vrouwe.
Natuurlijk was niet meer sporten even wennen,
Het ene moment nog alles, het andere moment naar niets.
Ik miste zelfs voor mij het minst favoriete rennen,
en had zelfs geen fiets.

Jarenlang heb ik dingen leren laten,
Maar gelukkig ook veel dingen mogen doen.
Het is nu veel gemakkelijker praten,
In elk geval veel eenvoudiger dan toen.

Je organen kunnen worden vervangen,
zonder een seconde spijt.
Al klinkt het vreemd, je kunt er naar verlangen,
Wat kapot is, ben ik maar liever kwijt.
Samen met HCM word ik ouder, het gaat heel hard.
De acceptatie is nu veel groter dan in het begin.
Dus toen de cardioloog laatst zei; “Ik adviseer een nieuw hart”,
Zei ik “Doen, zet hem er vandaag maar in!”

– & Sjaak van der Pijl

21 januari 2016, bijna 6 jaar na de diagnose.

Al twee jaar lang zitten we te wachten op dat ene telefoontje.
Al twee jaar lang wachten we op een nieuw en gezond leven.
Al twee jaar lang…

Afgelopen twee jaar zijn best snel gegaan, of toch best langzaam..
Er waren vele ups, maar helaas ook wat downs.
Ik heb veel mogen meemaken, nieuwe ervaringen, maar ik heb ook veel moeten laten.

1 januari 2016,
wij hebben dit jaar goed ingeluid. Hopelijk is 2016 dan toch echt mijn jaar!

14 januari 2016,
Mijn overbuurvrouw heet Toos. Toos was een zeer geliefde vrouw, met alleen maar liefde. En vreselijk ziek. Zo ziek, dat ze nu boven een engel rijker zijn.
14 januari werd Toos gecremeerd.
Ik hou niet van begrafenissen of crematies (wie wel..) maar op een of andere manier wilde ik “graag” hier naar toe.

Ik kende mijn overburen niet heel goed. Ik ben wel eens op de koffie geweest, zie ze af en toe in straat en we maakten wel eens een babbeltje. Maar goed ken ik ze niet.
Toen in de periode dat ik ziek Werd en op de wachtlijst moest, hebben zij mij een lief kaartje gestuurd. Dat deed mij goed. Zomaar, zo’n groot gebaar.

Afijn, Toos was ziek. Terminaal ziek.
Ze heeft het helaas niet gered.
Op de crematie waren veel mensen aanwezig. Zo zag je wel hoe geliefd deze vrouw Was.
Haar man Arie, Had een mooie speech. Ze waren al meer dan 60 jaar bij elkaar! Wat Is dat tegenwoordig mooi om te horen.
Zelfs toen Toos ziek Was, dacht ze aan anderen. Zo vroeg ze aan de dokter, als ik heen ga, kan ik mijn hart dan doneren aan mijn overbuurmeisje.
Dat raakte mij. Zo liefdevol kan een mens zijn, dat op je sterfbed zelfs aan anderen denkt.
Ook wilden ze geen rouwboeketten. Nee, een donatie aan Kika werd op prijs gesteld.
Vaarwel Toos. U was en blijft een lichtpuntje voor iedereen.

18 januari,
Maandag, familiedag.
Wij waren lekker paar daagjes weg met z’n drieën. Ergens naar Zeddam, waar dat ook liggen mag..
Een hele mooie en koude boswandeling gemaakt.
’s Avonds heerlijk en veel gegeten.

Helaas begon ik mij op de kamer van het hotel niet zo lekker te voelen. Lichte keelpijn en oorpijn. Ohjee, zelfde symptomen als toen eind afgelopen jaar.
Nou even aankijken en woensdag naar t ziekenhuis bellen als We weer naar huis gaan. Dagje uithouden lukt wel!

Dinsdag.
We zijn lekker een half dagje op stap geweest, maar het werd te vermoeiend. Laat in de middag zijn We naar het hotel gegaan, en daar heb ik even een middagdutje van drie uren gedaan!
Toen gingen We weer heerlijk uit eten. Het ging gelukkig wel oké, ik Was erg moe, maar het ging.
’s Nachts begon ik mij minder goed te voelen en Had het ijskoud. Wij hebben niet standaard een thermometer op zak, dus vroegen aan de balie of zij dat hadden. Maar met deze symptomen raadde ze toch aan de plaatselijke huisarts te sturen.
Dus meneer de huisarts kwam midden in de nacht gezellig even op bezoek. En inderdaad, ik Had wat verhoging, licht ontstoken amandelen, maar niks ergs gelukkig! Niks om ons zorgen over te maken.
Woensdag weer naar huis en onze eigen cardioloog gebeld.
Een goede griep te pakken!
Hopelijk is het snel weer klaar. Ik ben t zat!

Donderdag 21 januari 2016

Ik wacht nu al twee jaar, zodat ik weer kan : lopen, fietsen, dansen, rennen, springen, shoppen, feesten, vakantie vieren en nog veel meer.

You have to fight through some bad days, to earn the best days of your life

HOME                                                                          NEXT –>