Misschien niet een toepasselijke titel, maar zo voelt het soms wel.
Ik vraag me altijd af, waar bemoeien sommige mensen zich toch soms mee… Soms lief bedoelt, soms zijn het gewoon ramptoeristen.
Ik ben gehandicapt. Niet in de zin dat ik een been of arm mis, niet in de zin dat ik een stoornis heb, niet in de zin dat ik een tumor heb, niet een handicap dat mensen kunnen ZIEN. Ik ben gehandicapt, ik heb een handicap aan mijn hart. De motor van mijn lichaam.
Mensen die mij kennen, weten dat het achteruit is gegaan in de loop der jaren. Daarom heb ik een gehandicaptenparkeerplaatskaart aangevraagd. Voor die kaart heb ik verschillende aanvragen moeten indienen, op gesprek moeten komen, goedgekeurd worden door een arts en vervolgens betalen voor de kaart. IK HEB DUS WEL DEGELIJK RECHT OP DEZE KAART!
Nog nooit heb ik in mijn hele leven onterecht op een gehandicaptenparkeerplaats gestaan.
Ik word af en toe toch ziek van mensen die er zonder kaart op staan, daar doet de stadswacht niks aan…
Maar ramptoeristen, of mensen die het goed bedoelen?
Ik parkeer nu dus, als er plaats is, bijna altijd op een handicapplaats. Vaak komen mensen dan naar mij toe, zonder dat ik uitstap al, zeggen dat ik er niet mag staan, omdat ik niet gehandicapt ben en anders een boete krijg. Ik heb altijd zo’n vaag vermoeden dat dat alleen is omdat ik niet in een auto rijd waar wellicht een rolstoel in zou passen. Ik vind wel dat deze mensen het altijd goed bedoelen, maar toch denk ik, waar bemoeien ze zich mee…
Het is aan de ene kant fijn dat mensen niet kunnen zien dat ik niet gehandicapt ben, maar soms had ik misschien liever gewild dat er een been af was. Misschien snappen buitenstaanders dan dat ik ziek ben?
Vorige keer ben ik bijna bekeurd door die belachelijke stadswachters in Rotterdam, omdat ik niet “gehandicapt” ben volgens hen. Ik stond onterecht op een gehandicaptenparkeerplaats zeiden ze. Ik mag daar niet staan, want ik ben niet gehandicapt. Ik liet netjes mijn parkeerkaart zien, met mijn foto, bewijs dat ik wel degelijk “een handicap” heb, maar nog steeds wilden ze me niet geloven. Ik werd bijna bekeurd. Belachelijk! Ik moest betalen voor een normale parkeerplaats, anders kreeg ik alsnog een bekeuring.
Wat ik wel raar vond, was dat de auto tegenover mij, ook op een handicapplaats daarentegen niet bekeurd werd… Is dat omdat de stadswacht vond dat ik niet gehandicapt genoeg was? Of omdat er misschien geen rolstoel in mijn auto paste?
In plaats van dat de stadswacht zich bezig houdt met bekeuren van mensen die onterecht op zulke plaatsen staan, zonder kaart! Laten ze mij in de stress raken, nee, dat is goed voor mijn hart!
Maar ik moet er maar mee leren leven denk ik, zelfs in mijn eigen buurt…
Boodschappen doen, parkeren op een gehandicaptenparkeerplaats mag ik niet. Nee, dan word ik gewoon verrot gescholden of ik word er vaker op aangesproken, dat ik er misbruik van maak…
HAKUNA MATATA 