2 september moest ik weer naar de cardioloog.
2 maanden na de vorige afspraak.
Vol goede moed ging ik naar het ziekenhuis. Eenmaal aangekomen moest ik een ECG laten maken, niks bijzonders. Alles ging redelijk snel.
Ik mocht naar de cardioloog.
Bloeddruk gemeten, was weer vrij laag, zoals gewoonlijk…
Gewicht gewogen, ik was afgevallen. Voor veel mensen zou dat een fijn iets zijn. Ik ben helemaal niet bezig met afvallen, maar in 2 maanden tijd ben ik 2 kilo afgevallen. Iets wat niet zo goed is! Vooral niet als je op de wachtlijst staat, dan is je gewicht heel belangrijk. Je match, die weegt bijna even zwaar als jij. Ik vertelde dat ik genoeg eten krijg van mijn ouders hoor 😉 Maar ik toevallig die dag ervoor niet uit eten ben geweest, en normaal gesproken, doen wij dat wel haha. Zou dat die 2 kilo zijn?
In 1 jaar tijd ben ik namelijk 7 kilo afgevallen. Dat vond de cardioloog niet erg, maar ik moest niet méér afvallen!
Na alle testjes kwam weer mijn dringende vraag: “Hoe lang gaat het nog duren?!”
Ik ging er van 10/11 maandjes uit, misschien iets korter, misschien iets langer.
Vorige afspraak was het namelijk maar 12 maanden.
De cardioloog vertelde mij heel blij dat het nog wel 1,5 jaar zou duren.
Ik weet eigenlijk niet meer wat hij nog meer vertelde… Deze afspraak ging als een waas langs mij heen.
Ik voelde mij een beetje verslagen. Zo lang nog? Nog zo lang wachten? Ik wacht al 9 maanden. Misschien niet lang voor mensen die al 4 jaar op de lijst staan. Misschien niet lang voor mensen die overleden zijn op de lijst. Maar vorige keer zei hij nog maar 12 maanden. Dan is 1,5 jaar extra, heel lang!
Ik moest mijn tranen binnen houden. Ik hield mij sterk. Ik wilde mijn moeder niet laten zien dat ik verdrietig was.
‘Cause supergirls don’t cry!
Na het ziekenhuis ben ik lekker een middagje met mama op stap geweest. Even afleiding zoeken.
’s Avonds had ik het wel moeilijk. Dit is dan ook wel dat ik even mijn momentje pak. Eventjes niet vrolijk ben. Eventjes een regenwolkje.
Maar hé, alles komt weer goed! 🙂
HAKUNA MATATA 