13 april 2011 was het dan zo ver!
Op 12 april werd ik opgenomen in het ziekenhuis, maar dit keer met een “beter” vooruitzicht. Ik wist bijna zeker dat ik maar 2 nachten zou hoeven te blijven.
Ik lag naast een gezellig mannetje in de kamer. Ik lag bij het raam. Ik had mijn series bij me. Ik had zelf ingepakt. Ik had wederom bezoek. Ik vond het wel prima!
Vorige keer tijdens mijn opname, had ik geen leuke kamergenoot, lag ik niet bij het raam, had ik niet zelf ingepakt, maar wel gelukkig mijn series en veel bezoek. Maar het vooruitzicht dat je snel naar huis mag, is toch heel fijn.
Afijn, ICD, 13 april werd ik vroeg gewekt, ik mocht niets eten in de ochtend. Dat vond ik niet erg, want ik hou toch niet zo van boterhammetjes met kaas. 8 uur was het dan zo ver. Super zenuwachtig dat ik was!
Met de chirurg hadden we al afgesproken dat ik onder volledige narcose zou gaan, aangezien ik veel pijn zou krijgen zei ze. Normaal gesproken gebeurt dit onder plaatselijke verdoving, maar dat zou te veel pijn doen bij mij.
De operatie verliep goed, ik heb gehoord dat ik tijdens de operatie wel rechtop wilde gaan zitten, en daarom een kras op m’n hoofd had na de operatie haha.
Het eerste wat ik vroeg aan mijn moeder toen ik wakker werd was: “Ben ik dood? Mag ik dan een Appel/Peer Milkshake?”
Ik heb dan ook altijd honger. Ik heb altijd te horen gekregen dat mensen na een narcose erg misselijk zijn en niks kunnen eten, of alles eruit spugen. Nou ik, ik heb een maaltijd gekregen. Ik vroeg om een tweede maaltijd, en die heb ik zo naar binnen gehapt!
Ik word ook niet voor niets prullenbak genoemd.
Dit is mijn ICD, dit dingetje is wel ruim 40.000 euro waard!
Na deze operatie mocht ik mijn linkerarm 6 weken niet omhoog doen. In mijn slaap, slaap ik heel wild! Dus ze hebben mij vastgebonden zodat ik niet heen en weer zou zwaaien met mijn arm.
Na 1 nachtje blijven mocht ik al gauw naar huis. Ik sliep al weken niet goed door wat er toentertijd gebeurd was met mijn vader. Maar met mijn ICD al eigenlijk helemaal niet… Ik werd natuurlijk vastgebonden haha, maar ik voelde in het begin ook flinke trappen aan de binnenkant van mijn buik. Alsof een paard gewoon mij een keiharde trap gaf ’s nachts. Maar zo lui als dat ik ben, sta ik natuurlijk niet op voor dat, dus slaap ik rustig verder… Paar nachten gaat het goed, en weer hetzelfde verhaal.
Bij de volgende controle hebben we dit verteld. Wat bleek? Je hartslag gaat flink omlaag als je slaapt. Maar omdat mijn hartslag al vrij laag is, hebben ze mijn ICD met pacemaker functie te laag ingesteld, waardoor de pacemaker ’s nachts afging! Die paardentrappen was dus de pacemaker die gewoon zijn werk deed. Mijn hartslag was ’s nachts onder de 40 slagen per minuut. En ja, dat is vrij langzaam, maar dat overleef ik elke nacht, dus dat komt vast goed!
Gelukkig kon de techneut de ICD met een computertje heel simpel even verstellen, en nu als mijn hartslag lager dan 30!! gaat, dan pas gaat de pacemaker af.
Ik moest hierna 6-9 weken herstellen, maar de examens kwamen eraan…!
De operatie is voor de rest erg goed verlopen, de batterijtjes doen het goed, en mijn ICD zit tot op heden nog op zijn plaats!
HAKUNA MATATA 