Examens
Ik was vanaf 22 februari al niet meer naar school geweest, en heb ook vanaf die tijd geen toetsen meer gemaakt. Ik had een hoop in te halen! Gelukkig was mijn school heel begripvol en lieten ze mij veel toetsen inhalen nog voor het examen en kon ik tegelijk met mijn medestudenten mijn examen ingaan.
Ik zat nog midden in mijn herstelperiode, ik mocht mijn linkerarm nauwelijks gebruiken en ik was elke dag erg moe.
Ik heb ook niet veel kunnen leren, maar toch heb ik dankzij mijn familie en school veel kunnen doen aan mijn examen. Zónder examentraining, ging ik toch met een goed gevoel het examen in.
Het was raar om na een paar maanden niet naar school te zijn geweest, opeens weer op school te zijn en dan gelijk examens te maken.
16 juni was het dan D-day… Wachten op het telefoontje van mijn mentrix. Ik verwachtte dat ik het niet ging halen, maar hoopte op een herkansing… Ik zag op Facebook al allerlei statussen voorbij komen, gezakt, gezakt, gezakt, herkansing, herkansing, geslaagd! Zou ze dan toch op volgorde bellen? Zou ze dan eerst de mensen bellen die gezakt zijn bellen? Waarom ben ik dan nog niet gebeld? Mijn moeder vond het ook raar! Wij hadden al geen vlag en geen taart in huis.
Daar kwam het telefoontje. Hallo Shirley… Het telefoongesprek leek wel eeuwig te duren. Ze wist het goed uit te rekken! Maar ze vroeg nog leuk, moet ik je het vertellen meid? JE BENT GESLAAGD!
Dat was het verlossende woord! IK BEN GESLAAGD! In 1X! Hoe trots ik was? APETROTS! Mijn lieve broer heeft gelijk een vlag gekocht in de winkel, mijn ouders taart en champagne, we hebben de vlag uitgehangen en feest gevierd. Wat heerlijk was dit. Na alle tegenslagen was dit een toppertje!
Als kers op de taart mocht ik, omdat ik mijn examen in 1x had gehaald, mijn diploma ophalen in het Luxor Theater in Rotterdam!
Ik weet nog dat mijn broers, tantes en oom allemaal niet konden naar mijn diploma uitreiking, want die zaten in Parijs, die hadden het niet verwacht dat ik het haalde. Mijn oom was hard aan het werk.
Maar op dat moment maakte het niet meer uit, mijn ouders waren erbij en wat was het gaaf om op het podium te staan voor zo’n groot publiek en zo’n groot applaus te ontvangen!
HAKUNA MATATA 