Het is al zo’n half jaar geleden dat ik iets heb laten horen over mijn gezondheid. En eigenlijk is geen nieuws, goed nieuws.
Maar om jullie maar even up to date te houden.
Ik besloot, omdat ik er al zo lang niet ben geweest, om er weer eens naar toe te gaan. Ik miste het natuurlijk een beetje.
Ik heb het dan niet over een lekker, warme, zonnige bestemming, alhoewel ik dat wel mis hoor.
Nee, grapje.
Het ziekenhuis dus.
27 november. Het begon een beetje met moe zijn en in bed lekker Netflix kijken, vroeg naar bed. Ik begon last van mijn oor en keel te krijgen.
28 november. Wakker geworden met hele erge last van m’n keel en oor. Verder niks achter gezocht, en gewoon lekker een avondje bankhangen met vriendjelief en vroeg naar bed. Elk uur wakker geworden omdat ik gewoon zo veel last had van mijn oor.
29 november. Grote broer viert vandaag zijn verjaardag. Leuk en gezellig allemaal. Heel veel eten natuurlijk, want hé, that’s life!
Ik begon me al een beetje moe en minder lekker te voelen, maar dat heb ik wel vaker.
Eenmaal thuisgekomen die middag, begon ik mij steeds minder lekker te voelen. Ik wist geen houding te vinden. Ik kreeg het benauwder, hartkloppingen, drukkend gevoel, hoofdpijn, duizelig en ik kon gewoon niet meer slikken. Dat is niet best natuurlijk. Spontaan begon ik te huilen van de pijn. Nog nooit zo vervelend meegemaakt. Het gevoel dat je pijn hebt, en niet eens kan beschrijven hoe of wat. Dat is vervelend.
Bij alles wat er gebeurt, moeten wij het ziekenhuis bellen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik hou nooit van het ziekenhuis bellen, want ze hebben daar heus wel wat beters te doen dan mijn pijntjes te verzorgen, maar op dit moment wilde ik graag dat het ziekenhuis gebeld werd.
Mijn moeder heeft het ziekenhuis gebeld, en omdat het zondagavond was (rond 5pm) moesten we richting spoedeisende hulp.
Ik weet wel leukere dingen om te doen op zondagavond… Maar er was wel gratis WiFi, een bed, koffie en thee 😉
Op de SEH hebben ze alle controles weer gedaan bij me. Een ECG gemaakt, bloedgeprikt etc.
Op het hartfilmpje was te zien dat ik die avond erg last had van ‘boezemfibrilleren’. Dat houdt dus in dat je hart een beetje wat onregelmatig klopt. (volgens mij hoor…) Ik voelde mij gewoon niet lekker en voelde mijn hart gewoon eindelijk eens een keer kloppen!
In mijn bloed zagen ze dat de bloedwaardes verhoogd waren, en ze hadden ontstekingswaarden gevonden. De cardioloog en KNO-arts zijn toen geweest om het e.e.a. te controleren.
Wat waarschijnlijk gewoon een keelontsteking is, is voor mij natuurlijk extra zwaar.
Met mijn hart moet ik niet ziek worden, want dan kan ze het niet meer aan. Dat heb ik dus goed gemerkt!
Na een aantal uur daar gelegen te hebben voelde ik mij al wat beter. Ik begon weer praatjes te krijgen, vervelend te doen en te whatsappen.
Ook zag de arts dat mijn hart weer een stuk rustiger is. Dat merkte ik zelf gelukkig ook.
Ze zouden mij de dag erna bellen voor wat uitslagen en ik mocht lekker thuis slapen.
Maandag 30 november, de dag begon goed. Voelde mij al iets beter. Paracetamol op tijd genomen. Ik baalde wel een beetje, want eigenlijk wilde ik dolgraag naar de kerstmarkt, maar helaas was ik niet lekker. Dus bleven wij een dagje thuis.
Die ochtend kregen wij het telefoontje van de cardioloog: “Op dit moment sta je op de wachtlijst als NT, Niet Transplantabel.”
Dat houdt dus eigenlijk in, dat als nu het hart dan echt er zou zijn, dat ik hem niet kan krijgen.
Ik heb die middag geprobeerd even te slapen, maar werd wakker omdat ik geen lucht meer kreeg. Hoofdpijnklachten, ik werd misselijk en voelde mij weer niet goed. Vlak voor het eten belden we het ziekenhuis.
Opnieuw moest ik naar de SEH.
Zelfde ritueel… ECG, bloedprikken, aan de monitor.
Gelukkig zagen ze dit maal in mijn bloed dat de ontstekingswaardes gedaald zijn! Dat is dus goed nieuws.
Ze zagen geen reden om mij op te nemen, dus ik mocht gelukkig weer naar huis!
Het is wel balen dat ik nu eigenlijk wacht voor Jan met de korte achternaam, maar zodra ik weer beter ben, mag ik weer terug op de lijst. Tot die tijd is er te veel risico om mij te transplanteren.
Life isn’t about waiting for the storm to pass,
it’s learning to dance in the rain.
HAKUNA MATATA 